2021PastoorEerlingsOverleden
IN MEMORIAM E.H. PAUL
EERLINGS SS.CC.
Toen op 7 mei in de namiddag het nieuws binnenkwam dat Paul
Eerlings overleden was, was iedereen met verstomming geslagen. De flinke 80-er
die we nog regelmatig op de fiets door Aarschot zagen rijden, die nog ’s
zondags de mis opdroeg in de Christus-Koningkerk, de man met de mooie witte
haarsnit die uitkeek naar z’n tweede coronavaccin is totaal onverwachts
gestorven.
Kind in Limburg en student in Aarschot
Paul was fier op zijn Noord-Limburgse roots (°1940) maar
wisselde Kaulille al snel in voor Aarschot waar hij op 12-jarige leeftijd
terecht kwam in de apostolische school. De Limburgse picpussen ‘ronselden’
destijds succesvol heel wat jonge mensen om te komen studeren in Aarschot en
later misschien missionaris te worden. In 1959 was de jonge student zo in de
ban van pater Damiaan dat hij besloot het noviciaat te beginnen bij de paters
van de H.H. Harten, beter bekend als de ‘picpussen’ (in Aarschot steevast
‘picbussen’ genoemd). Na zijn studies filosofie en theologie werd hij priester
gewijd in 1966.
 |
Voor één keer nog eens in het habijt van de paters
picpussen tijdens de Damiaandag in het Damiaaninstituut, oktober 2019
|
Paul bleef echter in Aarschot waar hij jarenlang
godsdienstleraar was in het Damiaansgesticht – Damiaancollege –
Damiaaninstituut. Nadien gaf hij nog les in Sancta Maria in Leuven. Tussendoor
was hij verantwoordelijke van de drukkerij van de picpussen en later was hij
ook redactiesecretaris van het tijdschrift Mensen Onderweg, een blad dat in de
jaren ’70 – ’80 een belangrijke hedendaagse en kritische stem betekende in de
katholieke Vlaamse pers.
Paul bleef in de eerste plaats een picpuspater. Zijn liefde
en bewondering voor Damiaan waren zeer groot. De koppige voorliefde voor zieken
en minderbedeelden kwam tot uiting in zijn jarenlange inzet voor de
gehandicapten en zijn vele ziekenbezoeken. Zoals Damiaan was Paul altijd de
priester die met z’n twee voeten op de grond stond. Hij was ook aanwezig in
Rome toen Damiaan in 2009 heilig verklaard werd. Zijn band met zijn confraters
in Aarschot en Leuven bleef intens en de laatste jaren fungeerde hij als
levende band tussen de congregatie en de school.
Pastoor
|
|
In de koets naast deken Berghmans
|
|
|
Als nieuwe pastoor verwelkomt in Langdorp-Goor.
|
Op 46-jarige leeftijd zette hij een punt achter zijn onderwijsloopbaan en op 16 augustus 1987 werd hij prinselijk (zo beschreef hij het zelf) - met paard en koets - ingehaald als pastoor in de Sint-Pietersparochie in Langdorp. De parochianen hadden zelf gevraagd om terug een picpuspater als parochieherder te krijgen na het overlijden van picpuspater Martinus Van Looy. Paul beschreef het in 1990 als volgt: "Men beschouwt het als een voordeel een pastoor te hebben die nog een hechte band heeft met een gemeenschap van paters en die de typische Damiaangeest van gemoedelijkheid, eenvoud en medeleven uitstraalt. Deze parochie heeft wellicht het duidelijkst gevoeld hoe via één persoon de geest van een communiteit kan worden doorgegeven aan de buitenwereld.” Aan de journalist van het Nieuwsblad vertelde hij hoe hij zijn functie als pastoor zag: "Geen pastoor volgens het oude beeld dat sommige mensen er nog van hebben: nl. een man die het voor het zeggen heeft en zieltjes wil winnen. Ik zie mijn taak eerder als een vriend mogen zijn voor mensen: meeleven bij de grote momenten in hun leven, geboorte, communie, vormsel, huwelijk, hun nabij zijn bij tegenslag, ziekte en dood. Verder wil ik de verenigingen helpen om samen een gelukkige gemeenschap op te bouwen waar de mensen zich goed voelen. Als de mensen gelukkig zijn, dan ben ik het ook.”
Als pastoor van Langdorp werkte
hij met veel energie in de parochie en verdiepte het geloofsleven. Hij was een
graag geziene voorganger bij vieringen van de verenigingen en luisterde naar
ieders verhaal. Samen met zuster Mia die hij kende vanuit zijn geboortedorp en
vanuit de school in Leuven bouwde hij een rijk parochieleven uit. Zijn preken
waren nooit te lang, maar wel intens en eenvoudig, geënt op het leven. Een
schitterende realisatie was ook de restauratie van het Robustelly-orgel in de
jaren ’90. Onder de enthousiaste leiding van de pastoor werden er allerlei
activiteiten opgezet om geld in te zamelen: van grote mosselfestijnen tot
jaarlijkse fundraising tijdens de Fietseling, waar Paul als sportieveling bij
betrokken was.
Bij zijn op pensioenstelling 18
jaar later stond de teller op bijna 500 doopsels en +/- 200 huwelijken. Hij
verzorgde in Langdorp honderden begrafenissen.
Deken van Aarschot
Ondertussen werd Paul Eerlings door districtsdeken Huub
Gerits aangesteld als deken op 2 februari 1997, in dezelfde viering waarin E.H.
Pol Deleu aangesteld werd als pastoor van de Onze-Lieve-Vrouweparochie. Hij
bleef deken van Aarschot tot 2000. Hij zat vergaderingen voor, met kennis van
zaken a.d.h.v. minutieuze cijfergegevens die zuster Lea hem bezorgde. Hij
onderhield de contacten met zijn priesters van het dekenaat. Als deken was hij
ook verschillende jaren de vormheer in de Onze-Lieve-Vrouwekerk terwijl de
kinderen geboeid luisterden naar de parabel van de wijnstok en de
wijngaardenier: hij sprak met kennis van zaken want in de serre van de pastorij
in Langdorp kweekte hij jarenlang heerlijke druiven.
Een zwaar hartinfarct verwittigde hem dat hij het wat
rustiger aan moest doen.
In 2006 verliet hij Langdorp en verhuisde hij naar de
Wissenstraat in Aarschot.
Dienstbaar in onze parochie en de pastorale zone
Ook al was hij officieel met pensioen, toch bleef Paul zijn
diensten aanbieden. In Wolfsdonk ging hij regelmatig schoolvieringen voor. Hij
zegende wielrenners die aan hun seizoen begonnen, bracht vele bezoekjes en
sprong in waar nodig. Hij was tevens aalmoezenier in het Sint-Rochus Rustoord
in Aarschot waar de bewoners hem erg apprecieerden omdat hij met een
duidelijke, luide, verstaanbare stem sprak. Tot vorig jaar verzorgde hij de
administratie van de abonnementen van Kerk & Leven voor de Onze-Lieve-Vrouweparochie.
Hij was ingeroosterd in de organisatie van de eucharistievieringen in de
pastorale zone en was de voorganger in de Christus-Koningkerk. Bijna 10 jaar
ging hij wekelijks voor in de kleine huiskerk van de ‘Zonnebloemen’, enkele
religieuzen en hun vrienden. Pastoor Huub Gerits was blij en dankbaar dat Paul
sinds 2008 koorleider was van het
verrijzeniskoor dat honderden uitvaarten verzorgde in de grote kerk van
Aarschot. Huub schreef hierover: "Ons verrijzeniskoor wordt ten zeerste
gewaardeerd, vooral door de families die voor de uitvaart van hun dierbare een
mooie uitvaartliturgie op prijs stellen. (…) We mogen terecht fier zijn dat
onze uitvaarten, vooral dankzij dit koor onder een deskundige leiding, zo mooi
verzorgd zijn. De rust en kalmte van de dirigent vormen een mooie symbiose met
zijn kordaatheid en zachtheid.” In 2017 had het koor al 380 uitvaarten
gezongen. Het werden er uiteindelijk bijna 500, tot alles stopte in maart 2020…
corona.
Naast de heilige Damiaan was ook Onze-Lieve-Vrouw hem heel erg dierbaar. Hij begeleidde tientallen bedevaarten naar het kapelleke van den Donk bij ons in Langdorp, naar Scherpenheuvel en naar Lourdes, met KVG, Ziekenzorg en de Lourdeskring. Ook daar stelde hij zich altijd dienstbaar op, hield hij eraan als priester voor te gaan in de grote vieringen en processies, maar was hij evenzeer het luisterende oor tijdens wandelingen of gesprekken aan tafel. Wanneer hij met KVG meeging, was hij de gangmaker van een ‘bontenavond’ waarvan de gehandicapten met volle teugen genoten.
Fietsen en voetballen
Paul straalde altijd en was altijd piekfijn gekleed, zijn
haardos mooi in de plooi. Hij was een hevige supporter van FC Westerlo. Hij was
ook een wielerfanaat: zelf hield hij zich in conditie dankzij bijna dagelijkse
fietstochten en hij vertelde graag hoe hij ooit samen met een confrater deelnam
aan een koers; de speaker van dienst waarschuwde iedereen dat ‘er niet mocht
gevloekt worden, want er deden 2 pastoors mee’. Toen hij aangesteld werd als
pastoor van Langdorp, titelde de krant: "Fietsende pater wordt nu pastoor in
Langdorp”. In Lourdes glunderde hij wanneer hij een rit van de Ronde van
Frankrijk in de Pyreneeën kon meemaken.
Paul lachte graag met een goede mop, hij genoot van ijskreem
en lekker eten, hij was attent en vergat nooit een verjaardag, …
Hij is blij en lachend overleden, bij een jarige, in zijn
geliefde Langdorp.
Dankbaar
Beste Paul, we zijn blij dat we intens hebben kunnen
genieten van alles wat jij gedaan hebt; dat zijn de herinneringen die we zullen
koesteren nu je zo plots van ons bent heen gegaan. We zijn je ontzettend
dankbaar omdat je, als picpus de heilige Damiaan tot bij ons hebt gebracht. De
pastorale zone en al onze geloofsgemeenschappen zullen je missen om je loyale
medewerking gedurende zovele jaren. Vele, vele mensen hebben een goede vriend
verloren, een man, een priester aan wie ze veel konden toevertrouwen. Je was
een priester uit één stuk.
Dankjewel voor je grote hart.
ROUWREGISTER E.H. PAUL EERLINGS
In de kerk
van Gijmel vindt u een rouwregister voor Eerwaarde Pater Paul Eerlings, picpus,
voormalig pastoor van Langdorp en deken, maar ook nu nog nauw verbonden met
onze geloofsgemeenschappen. Laat gerust een woordje achter, van donderdag
tot zondag 10-18u.
