Eindelijk ! Op
vrijdag 4 april 2008 konden wij met een grote bus vol belangstellenden naar de
Abdij van Maria Laach in Duitsland. Broeder Michaël Reuter die wij hier in
september 07 aan het werk zagen voor het gieten van de kleine klok, heeft er
zijn atelier binnen de slotmuren van de Benedictijnerabdij. Samen met zijn
medewerkers Sven en Markus heeft hij er het aloude ambacht van het
klokkengieten in ere hersteld.
Om 8 uur stipt
verschenen de medereizigers aan de parochiezaal. Na veertien dagen regen, koude
en druilerigheid zat zelfs het weer mee. Ook heel wat mensen van de andere
parochies en belangstellenden van buiten Langdorp reisden mee. Voor de
misdienaars werd het een mooie traktatie.
Na een paar uur
rijden verscheen het bijzondere Eiffellandschap in zicht. Prachtig,
zachtglooiende, lentegroene heuvels en dalen ontstaan uit de vulkanische
bedrijvigheid van eeuwen geleden. Langs idyllisch slingerende wegen bereikten
wij de Abdij van Maria Laach, genoemd naar het meer dat zich breed en rustig
voor ons uitstrekte.
Eerst werden
wij verwacht in het plaatselijke "Vulkan Brauhaus”, een lokale brouwerij
met grote gelagzaal. Wij hadden onze gerechten op de bus gekozen en doorgebeld
dus op minder dan geen tijd stonden er dampende, grote borden voor onze neus.
Van "Ofenfrische ganze Schweinehaxe” en "Vulkan Schnitzel” tot
"Gekochter Schweinebauch”, alles even omvangrijk als lekker. Sommigen
lieten zich het lokale bier flink smaken. In zeer originele, donkergroene grote
flessen-met-handgreep wordt het te koop aangeboden. Gesterkt en vol verwachting
reden wij naar de Abdij. De zon wilde zelfs door het wolkendek piepen en de
gesprekken werden geanimeerder.
De afspraak
werd van twee uur naar drie uur verschoven. Zo konden wij eerst rustig de
buitengewoon mooie Abdijkerk bezoeken. Het is een uitzonderlijk typisch
voorbeeld van Romaanse abdijarchitectuur. De bruine vulkaansteen is er
afwisselend met witte zandsteen gebruikt. Kleine ramen en mooi gelede
muurpartijen, onderlijnd met kleurrijke détails en grappig beeldhouwwerk zijn
eigen aan de typische "blokkendoos”-constructie. Apart is het kleine
voorhof met kloostergang. Binnen getuigt de kerk van monachale soberheid. Oost
–en westerkoren vormen uitzonderlijke tegenhangers. Er was ook tijd voor de
abdijwinkels waar religieuze kunstwerken, planten en kloosterartisanaat te zien
zijn.
Om drie uur
stipt verzamelden wij aan de ingang van het slot. In en om de loodsen waar het
klokkengieten plaats vindt heerste er een koortsachtige drukte. Wij herkenden
broeder Michaël en zijn helpers Sven en Markus. Er zou nog gewacht moeten
worden. Het was een uitzonderlijke situatie. Behalve onze grote bourdonklok
werden er nog vier klokken gegoten voor een Z. Duitse parochie. Ook deze mensen
waren ondertussen toegekomen en hadden al een kring rond het gietgebeuren
gevormd.
Op het terrein
rond de loodsen viel heel wat te zien. Er stonden tal van pasgegoten klokken te
wachten op verdere afwerking. Ook onze kleine klok stond braaf en geduldig, nog
stil, hopende op een terugkeer naar Langdorp. Broeder Killian voorzag de
hongerigen van gebak en er was koffie, altijd een troost.
Vanwege de
grote hoeveelheid te gieten klokken hadden de ambachtslieden de bronsoven extra
groot gemaakt. Van vier uur ’s nachts waren ze beginnen stoken. Meer dan zevenduizend
kilo brons moest er gesmolten worden tot op een temperatuur van 1130 °. Weerom
was het spektakel indrukwekkend. Onder de vloer in de loods, vlakbij de oven,
zaten de klokkengietvormen ingegraven. Alleen de gietkanalen waren zichtbaar.
Zoveel te zien ! Zo nauwgezet en zorgvuldig als de gieters het voorbereidende
werk in goede banen leidden ! Al snel bleek dat het veel langer zou duren als
eerst gedacht. Wij begrepen dat wij heel geduldig moesten zijn. De gesprekken
werden lustig verder gezet en in ons beste Duits verbroederden wij met de
parochie van "Kissing”. Samen klokken laten gieten; het schept een band.
Eindelijk, in
de late namiddag, omstreeks 6 uur was het zo ver. Geduld bleek inderdaad een
mooie deugd. Snel namen de misdienaars de voorste rijen in zodat ze alles
konden zien. De gieters ontdeden de gietkanalen van de warme houtskool. De oven
werd met een open buis met de kanalen verbonden. Zij hulden zich in vuurvaste
gewaden en handschoenen en droegen weerom hun beschermende helmen met vuurvast
vizier. Wij dachten opnieuw aan ridders.
Onze pastoor,
getooid in feestelijk witte pij, en de priester van Kissing gingen voor in het
gebed. Afwisselend werd er in het Nederlands en in het Duits gebeden om Gods
zege te vragen over dit mooie werk, de nieuwe klokken en allen die hier zo nauw
bij betrokken zijn.
Broeder Michaël
en zijn helpers vroegen om absolute stilte. Dan, als bij toverslag, kolkte de
hete massa brons, gloeiend, brandend, door het eerste kanaal. De eerste
klokkenvorm vulde zich gretig. Uit kleine schouwen ontsnapten de hete gassen
door de helpers brandend gehouden uit veiligheid. Een "klokkend” geluid
gaf aan dat de vorm vol was. De dam naar de tweede klok werd weggenomen. In een
gewijde stilte en met meer dan gewone aandacht volgden de omstaanders het
gebeuren. Alle pijnlijke knieën en vermoeide voeten van het lange wachten waren
op slag vergeten ! Ook de andere klokken vulden zich. Broeder Michaël klapte
zijn vizier omhoog.en vertelde dat alles heel goed verlopen was, dat het er naar
uit zag dat de klokken zouden lukken. Al blijft het spannend afwachten tot de
vormen uitgegraven worden na dat ze voldoende zijn afgekoeld. Tot slot zongen
de parochianen uit het Duitse Kissing samen een mooi danklied.
Een beetje moe
maar zeer tevreden namen wij afscheid van de gieters en haasten ons naar de
bus. De chauffeur bracht ons veilig en wel tot onder onze mooie, geblokte
Sint-Pieterstoren.
Het was een
fijne en leerrijke dag, vol boeiende gesprekken en met een hoogst uitzonderlijk
doel; het gieten van onze Bourdonklok. Hopelijk is ze gelukt !
Comité Klok