2021BegrafenisPaulEerlings
Uitvaartplechtigheid
E.P. Paul Eerlings ss.cc.
De
Coronamaatregelen lieten slechts 50 personen toe tijdens de uitvaartdienst. Het
was heel moeilijk voor Mia om zich aan deze beperking te houden; zoveel mensen
wilden er - begrijpelijkerwijze – bij zijn. Daarom deze sfeerbeelden en teksten
van de uitvaartplechtigheid.
Symbolen van de priester
Bij het begin van de viering werden enkele symbolische voorwerpen op de kist gelegd door een confrater picpus. Een kelk, een albe, een Bijbel, een brandende kaars verwezen naar de functies van een priester.
Eerste lezing
Mia Hoeben,
die 34 jaar voor Paul zorgde, las zelf met sterke stem de prachtige Psalm 139
voor.
Heer, u kent mij,
u doorgrondt mij
U weet het als ik zit of sta,
U doorziet van
verre mijn gedachten.
Ga ik op weg of
rust ik uit, u merkt het op,
Met al mijn wegen
bent u vertrouwd.
Geen woord ligt
op mijn tong,
Of u, Heer, kent
het ten volle.
U omsluit mij,
van achter en van voren,
U legt uw hand op
mij
Wonderlijk zoals
u mij kent,
Het gaat mijn
begrip te boven.
Hoe zou ik aan uw
aandacht ontsnappen,
Hoe aan uw
blikken ontkomen?
Klom ik op naar
de hemel – u tref ik daar aan,
Lag ik neer in
het dodenrijk – u bent daar.
Al verhief ik mij
op de vleugels van de dageraad,
Al ging ik wonen
voorbij de verste zee,
Ook daar zou uw
hand mij leiden,
Zou uw
rechterhand mij vasthouden.
(…)
Homilie
Jef Tops,
delegatieoverste van de paters picpussen, sprak volgende woorden in zijn preek.
Een donderslag bij helder weer.
Zo kun je het noemen, het bericht dat we vorige vrijdag kregen:
'Paul is overleden - heel plots,
onverwacht'.
Voor een korte tijd van thuis vertrokken voor een boodschap en een vriendenbezoek, en niet meer thuisgekomen,
nooit meer.
Het is niet te bevatten. Verslagenheid waar geen woorden voor zijn.
En zo zijn we dan hier samen - weliswaar in een - noodgedwongen - veel te kleine gemeenschap - om afscheid te nemen van een geliefde medebroeder,
van een collega-priester, van een goede vriend,
van een mens om van te houden
en die zelf ook zoveel vriendschap heeft betoond en uitgestraald.
En daarbij staat Mia dan op de eerste rij.
Paul, 81 jaar zou hij worden, maar nog in goede gezondheid en nog zeer actief, en verder bouwend aan een rijk gevuld leven.
Na zijn priesterwijding in 1966 werd hij leraar in wat toen nog het Damiaancollege heette. Na een korte tussenperiode als directeur van onze toenmalige drukkerij in Leuven, werd hij godsdienstleraar aan het Sancta Maria instituut in Leuven. In 1986 werd hij ook redactiesecretaris van ons tijdschrift Mensen Onderweg, en dan volgt een periode van 19 jaar als Pastoor van Langdorp, van 1987 tot 2006.
Een zeer vruchtbare tijd, waarin al zijn talenten tot hun recht konden komen.
De meest zichtbare verwezenlijking uit die periode was wellicht de restauratie
van het kerkorgel, een realisatie waar hij terecht fier op was. Maar daarnaast,
en uiteindelijk veel belangrijker, was - wat hij als priester heeft mogen
betekenen voor de parochie: de hartelijke wijze waarop hij mensen nabij was,
waarop hij de parochiegemeenschap heeft kunnen bezielen en waardoor hij voor
velen een vriend is geworden.
Hij is ook nog een tijdlang deken geweest en heeft nog een aantal andere functies bekleed.
Na zijn pensionering is hij niet in zijn luie zetel gaan
zitten, maar is hij op vele terreinen als priester dienstbaar gebleven hier in
de parochie.
Ik vermeld hiervan alleen maar de oprichting van een
'begrafeniskoor', ook 'het verrijzeniskoor' genoemd. Eigenlijk had dit koor
hier moeten staan om te zingen, maar om de gekende redenen was dat niet
mogelijk. Maar, voor de zang tijdens deze viering hebben we wel gekozen uit de
bundel van het koor.
Dit alles, samen wat ik niet heb vernoemd, maakt dat Paul een zeer vruchtbaar leven heeft gehad, waar we dankbaar mogen voor zijn.
Paul was priester, en misschien hebben de meeste mensen hem
vooral gezien als 'parochiepriester', maar Paul was ook religieus, lid van onze
religieuze gemeenschap 'Paters van de Heilige Harten'. Een religieuze
gemeenschap die als missie heeft: 'De
liefde van God, zoals die in het leven van Jezus van Nazareth gestalte heeft
gekregen - die liefde van God: overwegen(er persoonlijk van doordrongen te worden), die liefde van God verkondigen, als blijde boodschap,
en vooral ook die liefde van God zelf beleven.'Dat rijmt goed met wat we hoorden in de evangelielezing, waar we Jezus horen
zeggen: 'Dit is mijn opdracht: dat
jullie elkaar liefhebben met de liefde die Ik jullie heb toegedragen'.
Daartoe heeft Paul zich verbonden toen hij in 1960 in Tremelo zijn kloostergeloften uitsprak. Een van onze medebroeders die dit eveneens op een uitzonderlijke wijze beleefd heeft is de heilige Pater Damiaan, wiens feest we vorige maandag vierden, en die voor velen van ons, en ook voor Paul een lichtend en inspirerend voorbeeld is geworden.
En dát: Gods liefde overwegen, verkondigen en ook zelf beleven: ik ben er van overtuigd dat dit ook de onderstroom, de diepste inspiratie was van al wat Paul als priester en als mens geweest is en verwezenlijkt heeft. Een mens, een religieus, een priester met een hart voor mensen, en dan mag dat woordje 'hart' zowel met een kleine als met een hoofdlettergeschreven worden.
Heeft hij dat heel die tijd bewust zo beleefd? Misschien
niet, maar mensen leven soms ook 'op
automatische piloot' en het is zeker zo dat Paul altijd met onze
gemeenschap verbonden is gebleven - sommige perioden minder uitgesproken,
maar vooral de laatste jaren intenser en bewuster. Hij werkte bijvoorbeeld nog
mee aan de digitale nieuwsbrief van ons project Damiaan Vandaag, en nog sinds
zeer recent vertegenwoordigde hij onze congregatie in de algemene vergadering
van de Damiaanactie. Bij alle belangrijke samenkomsten van onze gemeenschap was
hij aanwezig, en hij kwam ook graag in de gemeenschap telkens er iets gevierd werd,
zoals bij de maandelijkse viering van de verjaardagen. Paul was echt één van
ons, en ook wij zullen hem hard missen.
Maar wie hem het hardst zal missen is Mia, die 34 jaren voor Paul een hulp en steun geweest is. Mia, daarvoor wil ik u, in naam van onze gemeenschap, van harte danken, voor alle zorgen en steun voor onze medebroeder Paul.
Vandaag moeten wij Paul uit handen geven en hem
toevertrouwen aan de Heer van alle leven.
Op het einde van de viering, kan u bij het naar buiten gaan, een gedachtenisprentje nemen. En ik wil nu al even voorlezen wat daarop staat:
Als u dit prentje
ter hand neemt
denk dan even terug aan Paul,
aan wat hij in zijn leven
in dienst van velen heeft gerealiseerd,
hoe hij een goede herder geweest is voor vele mensen,
in eenvoud en dienstbaarheid.
Denk aan alle
vriendschap die van hem is uitgegaan,
aan zijn warme persoonlijkheid.
Denk terug aan wat hij wellicht voor u persoonlijk heeft betekend,
en vertrouw er op dat hij nu lééft
en straalt in het licht van Gods gelaat.
En om te eindigen wil ik a.h.w. Paul zelf nog even aan het
woord laten,
met een vers uit Psalm 139, een psalm die hij vaak gebeden heeft:
'God, ik dank u voor het wonder van mijn leven, voor alle wonderwerken die Gij hebt gemaakt.' Doorzoek mij, God, en peil mijn hart, en wijs mij de weg die leidt naar de eeuwigheid.'
Meer dan 7
sacramenten
Op het einde van de viering mocht Myriam Borremans zijn leven schetsen als priester, als pater, als vriend.
Vandaag nemen we afscheid van een priester die de sacramenten als kostbare parels van ons geloof bij mensen bracht.
Het sacrament van de eucharistieviering vertaalde hij in volle eenvoud en oprechtheid. Geen moeite was hem teveel om eucharistie te vieren voor een vereniging. Zonder toeters of bellen, getuigend van een eenvoudig en puur geloof stond hij aan het altaar.
Samen met jonge gezinnen leefde hij mee met de geboorte van jonge kindjes die hij via het sacrament van het doopsel opnam in de grote familie van gelovigen. Als sportieveling en fietser streefde hij naar hoge toppen, maar zonder het sacrament van de doping!
Honderden 12-jarigen diende hij het sacrament van het vormseltoe. Hij sprak met die jonge mensen over de Geest, maar bleef met beide voeten op de grond.
Zelf huwde hij niet maar vele koppels vroegen hem om het sacrament van het huwelijk toe te dienen. Het sacrament van een zeer innige vriendschap zette hij om in een liefdevolle verbintenis, met Gods zegen. Hij geloofde sterk in het sacrament van het samenzijn van mensen, van de ‘vereniging’ en hechtte er heel veel belang aan verenigingen in zijn parochie in Langdorp.
Wellicht ging het niet altijd om het sacrament van de vergeving, maar de intieme gesprekken van zovele mensen die hun hart konden luchten bij Paul waren sacramenteel. Hij verstond de kunst om ‘zonden’ te bekijken met de blik van een milde Vader.
Het ziekensacrament was bij hem een sacra-moment van nabijheid, van er-zijn, van zalving en fysieke aanraking. Je moest echter niet ziek zijn om zijn stevige handen te voelen die contact maakten en kracht gaven. Voor zieke mensen en gehandicapten had hij een heel groot hart, daarom ging hij ook graag naar Lourdes en was hij de geknipte aalmoezenier in het rustoord Sint-Rochus.
Al vroeg voelde hij zich aangesproken tot het sacrament van de priesterwijding en was de heilige pater Damiaan zijn grote voorbeeld: eenvoudig en soms koppig, vast overtuigd van zijn ideaal en zijn geloof. Bij zijn 50-jarig priesterjubileum in 2016 zei hij: "Ik heb de lotto gewonnen: ik ben een gelukkig man die 50 jaar priester is.” Hij voelde zich ook erg verbonden met zijn collega’s priesters en paters.
Paul was echter méér dan zeven sacramenten: hij was het sacrament van de vriendschap die voor hem heilig was, het sacrament van de blijheid en de lach, het sacrament van het samen brood breken en wijn drinken van zelf geteelde druiven en genieten van de zang van het verrijzeniskoor en de klanken van het Robustelly-orgel.
We namen vandaag afscheid van Paul Eerlings, picpuspater en priester en warme mens en vriend. We nemen vandaag echter geen afscheid van al de sacramenten die hij voor ieder van ons heeft voorgeleefd.
Bewieroking
De laatste eer werd aan Paul gegeven. Spijtig dat ten gevolge van de coronamaatregelen alle aanwezige priesters zich niet rond de kist konden verzamelen, zoals het de gewoonte is bij het overlijden van een priester.
Crematie en asverstrooiing
Paul had
genoteerd er de voorkeur aan te geven verast te worden en z’n as te verstrooien
op Hofheide. Zo gebeurde, in intieme kring.
